Aşk benim hiç Senim olmamış

Aşk benim hiç Senim olmamış
Varlığınla yokluğun
arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali
olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır
arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir
kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya
�Konuş konuş konuş� derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını.
Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık
sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim
dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa �?

Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek
bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi
yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşk(ın) şehri olmalı artık,
yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve
gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir
bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla
hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen
günleri saymamalı, bende yokluğunun güncesini tutmayı artık
bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim.
Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak
verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve
çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim
hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat
şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi.
Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç
aldırmadan,
Sanki benim hiç senim olmamış gibi�